Pytanie, czy stal wolframowa może skutecznie zatrzymać pocisk .50 BMG, nie jest prostą odpowiedzią tak lub nie. Wymaga to głębokiego zanurzenia się w przecięciu nauki o materiałach i balistyki, gdzie wydajność zależy od precyzyjnej inżynierii i warstwowej obrony.
Nabój .50 Browning Machine Gun (BMG) jest jedną z najpotężniejszych amunicji do broni strzeleckiej w powszechnym użyciu. Dzięki dużemu kalibrowi, ciężkiemu pociskowi i dużej prędkości wylotowej, dostarcza niszczycielską energię kinetyczną zdolną do penetracji większości konwencjonalnych systemów opancerzenia. Sama masa i prędkość pocisku wytwarzają ekstremalne ciśnienie przy uderzeniu, wymagając wyjątkowej odporności od każdego materiału próbującego go zatrzymać.
Stal wolframowa, technicznie znana jako węglik spiekany, łączy cząsteczki węglika wolframu z metalicznym spoiwem (zazwyczaj kobaltem). Ten materiał kompozytowy osiąga niezwykłą twardość - zbliżoną do diamentu - przy jednoczesnym zachowaniu znacznej wytrzymałości. Jego wytrzymałość na ściskanie przewyższa większość metali, co czyni go teoretycznie odpowiednim do ochrony balistycznej.
Jednak sama twardość materiału nie gwarantuje odporności na pociski. Prawdziwym wyzwaniem jest zarządzanie transferem energii kinetycznej. Kiedy pocisk .50 BMG uderza, jego energia musi być rozproszona poprzez deformację, ciepło i kontrolowane pękanie zarówno pocisku, jak i pancerza.
Testy laboratoryjne sugerują, że monolityczne płyty z węglika wolframu mogłyby potencjalnie zatrzymać pociski .50 BMG, ale przy niepraktycznych grubościach przekraczających kilka cali. Takie rozwiązanie byłoby zbyt ciężkie dla większości zastosowań, ponieważ stopy wolframu ważą zazwyczaj około dwa razy więcej niż stal o równoważnej objętości.
Co ważniejsze, ekstremalnie grube, twarde materiały mają tendencję do wykazywania kruchego trybu uszkodzenia pod wpływem uderzenia z dużą prędkością. Pancerz może zatrzymać początkową penetrację, ale może katastrofalnie pęknąć od fali uderzeniowej, tworząc niebezpieczne odłamki.
Współczesne konstrukcje pancerzy wykorzystują wolfram w wyrafinowanych systemach warstwowych, a nie polegają na monolitycznych płytach. Te hybrydowe konfiguracje mogą obejmować:
Takie podejście wykorzystuje twardość wolframu, jednocześnie kompensując jego kruchość poprzez inteligentne łączenie materiałów. Zaawansowane systemy pancerne armii amerykańskiej podobno zawierają takie konstrukcje wzmocnione wolframem do specjalistycznych zastosowań.
Podczas gdy czysta stal wolframowa teoretycznie mogłaby zatrzymać pocisk .50 BMG przy wystarczającej grubości, praktyczne rozwiązania pancerne wymagają bardziej niuansowanej inżynierii. Nowoczesne systemy ochronne łączą wolfram z innymi materiałami, aby stworzyć lżejsze, bardziej skuteczne bariery przed ekstremalnymi zagrożeniami balistycznymi.
